“വർഷങ്ങളായി നിത്യാരാധന നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന, വിശുദ്ധ കുർബാന അർപ്പിച്ചിരുന്ന സെന്റ്‌ പോൾ ദൈവാലയം ഒരുപിടി ചാരമായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. കണ്ണീരോടെയാണ് ആ കാഴ്ചയ്ക്കു ഞങ്ങൾ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചത്. കൂടാതെ ചുറ്റും മുഴങ്ങുന്ന വെടിയൊച്ചകൾ പേടിപ്പിക്കുകയാണ്. അതിലൊക്കെ ഇല്ലാതാകുന്നത് ഓരോ ജീവനുകളാണോ എന്ന ആശങ്ക ഓരോ ദിവസവും വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥരാക്കുന്നു.” വായിക്കുക, കത്തിയെരിഞ്ഞ മണിപ്പൂർ ആറാം ഭാഗം.
മണിപ്പൂരില്‍ നിന്നും ഒരു മലയാളി സന്യാസിനി പറഞ്ഞുതുടങ്ങി. “വർഷങ്ങളായി നിത്യരാധന നടത്തിക്കൊണ്ടിരുന്ന, വിശുദ്ധ കുർബാന അർപ്പിച്ചിരുന്ന സെന്റ്‌ പോൾ ദൈവാലയം ഒരുപിടി ചാരമായി മാറിയിരിക്കുകയാണ്. കണ്ണീരോടെയാണ് ആ കാഴ്ചയ്ക്കു ഞങ്ങൾ സാക്ഷ്യം വഹിച്ചത്. കൂടാതെ ചുറ്റും മുഴങ്ങുന്ന വെടിയൊച്ചകൾ പേടിപ്പിക്കുകയാണ്. അതിലൊക്കെ ഇല്ലാതാകുന്നത് ഓരോ ജീവനുകളാണോ എന്ന ആശങ്ക ഓരോ ദിവസവും വല്ലാതെ അസ്വസ്ഥരാക്കുന്നു.”
മേയ് മൂന്നാം തീയതിയിലെ ആ വൈകുന്നേരം
എസ്എബിഎസ് സന്യാസിനിമാർ 1983 ൽ തുടങ്ങിയ ഒരു മഠം ഇംഫാലില്‍ ഉണ്ട്. ഈ കോൺവെന്റിനു അടുത്തായിട്ടാണ് രൂപതയുടെ സ്‌കൂളും ഇവരുടെ ഇടവക ദൈവാലയവും സ്ഥിതി ചെയ്യുന്നത്. ശാന്തമായി പോകുന്ന അന്തരീക്ഷം കലുഷിതമായത്‌ മെയ് മൂന്നാം തീയതിയോടെയാണ്. ഇവരുടെ മഠത്തിന്റെ മുൻഭാഗത്തായി കുക്കി വിഭാഗത്തില്‍പെട്ട ആളുകൾ കൂടുതലായി താമസിക്കുന്ന ഇടം ആയിരുന്നു. മൂന്നാം തീയതി വൈകിട്ടോടെ സംഘർഷാവസ്ഥ ഉടലെടുക്കുകയും കുക്കികളുടേത് എന്ന് കരുതുന്ന ഇടങ്ങളെല്ലാം അക്രമികൾ അഗ്നിക്ക് ഇരയാക്കുവാനും തുടങ്ങി. ആളുകൾ മറ്റെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ചു ഇറങ്ങി ഓടി. ആ ഓടിയവരിൽ സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും എല്ലാവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. അഭയം തേടി ഇവർ ആദ്യം എത്തിയത് സ്കൂളിൽ ആണെങ്കിലും അവിടെ നിൽക്കുന്നത് അപകടമാണെന്ന് മനസിലായപ്പോള്‍, രാത്രിയിൽ തന്നെ അവിടെ നിന്നും രക്ഷപ്പെട്ടു. സമാധാനത്തിൽ കഴിഞ്ഞിരുന്ന അവർ ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് ഒന്നും ഇല്ലാത്തവരായി മാറി. ഇനി അവർക്ക് അവശേഷിക്കുന്ന അവരുടെ ഉടുതുണിയും ജീവനും മാത്രം! സിസ്റ്റർ ആ ഭീകര ദിനങ്ങളെ ഓർത്തെടുത്തു.
മെയ് നാലാം തീയതി
മെയ് നാലാം തീയതി ഒരു ഭീകര ദിനമായി സിസ്റ്റർ ഇന്നും ഓർക്കുന്നു. അന്ന് ഒരു സംഘം ആളുകൾ ദേവാലയം ആക്രമിക്കുകയും തീയിട്ടു നശിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തു. അക്രമികൾ ഇടവക ദൈവാലയവും അതിനോട് ബന്ധപ്പെട്ട സ്ഥലങ്ങളും നശിപ്പിക്കുവാൻ എത്തിയപ്പോൾ അത് തടയുവാൻ മണിപ്പൂരിലെ ഒരു ഓർഗനൈസെഷനിൽപ്പെട്ട കുറെ സ്ത്രീകൾ ശ്രമിച്ചിരുന്നു. ദൈവാലയം കത്തിക്കരുത് എന്ന് അവർ അപേക്ഷിച്ചു. എന്നാൽ അക്രമികൾ ആ യാചന ഒന്നും കേൾക്കുവാൻ തയ്യാറായിരുന്നില്ല. ഇതിൽ ഏറ്റവും ഭീകരമായ കാര്യം എന്താണെന്നത് ആക്രമികൾ ദൈവാലയം നശിപ്പിച്ചപ്പോൾ അവിടെ ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു പോലീസുകാര് പോലും അവിടേയ്ക്കു ഒന്ന് തിരിഞ്ഞു നോക്കുകയോ അതിക്രമം തടയുകയോ ചെയ്തില്ല എന്നതായിരുന്നു എന്ന് സിസ്റ്റർ ഏറെ വേദനയോടെ ഓർക്കുന്നു.
അധികാരികളുടെ മൗനാനുവാദത്തോടെ അവർ പള്ളിയിൽ പ്രവേശിച്ചു. ഗ്യാസ് സിലിണ്ടർ ഉൾപ്പെടെ ഉപയോഗിച്ചു പള്ളിക്ക് തീയിട്ടു. വൈദികർ താമസിച്ചിരുന്ന ഇടവും വാഹനങ്ങളും അവർ അഗ്നിക്കിരയാക്കി. പള്ളി കത്തിച്ച ശേഷം പള്ളിയോട് ചേർന്നുള്ള ഇരുനില കെട്ടിടത്തിന്റെ മുകളിൽ വല്ലവരും ഉണ്ടോ എന്ന് അക്രമികൾ അന്വേഷിച്ചു. ആരും ഇല്ലെന്നു വൈദികർ പറഞ്ഞു. എന്നാൽ, പാസ്റ്ററൽ സെന്ററിൽ പഠനത്തിനായി വന്നവർ കുറച്ചുപേർ ഉണ്ടായിരുന്നു. ഭാഗ്യം കൊണ്ട് ഇവർ മുകളിലേക്ക് കയറില്ല. മുകളിൽ കയറിയിരുന്നെങ്കിൽ അവർ ഒരാളും ഇന്ന് ജീവനോടെ ഉണ്ടാകുമായിരുന്നില്ല.
അന്നുതന്നെ കോൺവെന്റിനോട് ചേർന്ന്, ഒരു മതിലിന്റെ വ്യത്യാസത്തിൽ സ്ഥിതി ചെയ്തിരുന്ന മറ്റൊരു സ്‌കൂളും മെയ്തെയ് വിഭാഗക്കാർ അഗ്നിക്ക് ഇരയാക്കി. കുക്കി വിഭാഗത്തില്‍പെട്ട ഒരാളുടെതായിരുന്നു ആ സ്‌കൂൾ. ആക്രമികൾ സ്‌കൂളും സ്‌കൂൾ ബസുകളും എല്ലാം അഗ്നിക്കിരയാക്കി. സിസ്റ്റേഴ്സിന്റെ മഠത്തിലേക്കും തീ കത്തി പടർന്നു. ഉടനെ തന്നെ വെള്ളം ഒഴിച്ച് തീയണച്ചതിനാൽ വലിയ അപകടം ഉണ്ടായില്ല.
പൊട്ടാതെ പോയ ബോംബ്
കുക്കികളെ മെയ്തെയ്കൾ ആക്രമിക്കാൻ തുടങ്ങിയ സമയത്ത് കുറച്ചു കാറ്റക്കിസ്റ്റുകൾ പാസ്റ്ററൽ സെന്ററിൽ കുടുങ്ങിപ്പോയിരുന്നു. മെയ് അഞ്ചാം തീയതി പാസ്റ്ററൽ സെന്ററിൽ ഉണ്ടായിരുന്ന കാറ്റക്കിസ്റ്റുമാരെ അവിടെ നിന്നും ഒരു വിധത്തിൽ രക്ഷപ്പെടുത്തി. സിസ്റ്റേഴ്സിനെയും വൈദികരേയും സ്‌കൂൾ സ്റ്റാഫിനെയും എല്ലാം പോലിസ് അവിടെ നിന്നും ദുരിതാശ്വാസ കേന്ദ്രങ്ങളിലേക്ക് അയച്ചു. തുടർന്ന് ബിഷപ്പ്ഹൌസ്സിലേക്കും അവിടെ നിന്നും ഇവരുടെ തന്നെ മറ്റൊരു കോൺവെന്റിലേക്കും സിസ്റ്റേഴ്സ് മാറി. സ്ഥിതി അൽപ്പം ശാന്തമായപ്പോൾ രണ്ടു ദിവസങ്ങൾക്ക് ശേഷം അവർ തിരിച്ചു വന്നപ്പോള്‍ കണ്ട കാഴ്ചകൾ ഹൃദയം തകര്‍ക്കുന്നവയായിരുന്നു. “ആ ദൈവാലയത്തിന്റെ പുറത്ത് ഈശോയുടെ ഒരു രൂപം ഉണ്ടായിരുന്നു. അത് നശിപ്പിക്കുവാൻ വേണ്ടി ആ രൂപത്തിന്റെ കൈ വെട്ടി അവര്‍ താഴെയിട്ടിരുന്നു.” ഈ വാക്കുകൾ ക്രൈസ്തവരോടുള്ള അക്രമികളുടെ മനോഭാവം എന്തെന്നു തെളിയിക്കുന്നതാണ്.
കുക്കികൾക്കെതിരെ ഉള്ള ആക്രമണം രൂക്ഷമായതോടെ മെയ് എട്ടാം തീയതി മുതൽ ഇവിടെ ആർമിയുടെ സംരക്ഷണം ഗവണ്മെന്റ് അനുവദിച്ചു. ആർമിയുടെ സാന്നിധ്യം നിലനിൽക്കുമ്പോൾ തന്നെ ജൂൺ പതിമൂന്നാം തീയതിയും സ്‌കൂൾ നശിപ്പിക്കാൻ ആക്രമികൾ ബോംബ് വെച്ചു. പട്ടാളക്കാര്‍ താമസിച്ചിരുന്നത് ആ സ്ക്കൂളിന്റെ ക്ലാസ് മുറികളിൽ ആയായിരുന്നു. അവർ ഇരുപതോളം പേർ ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ, അത്ഭുതം എന്നോണം ആ ബോംബ് പൊട്ടിയില്ല. ആ ബോംബ് പൊട്ടിയായിരുന്നെങ്കിൽ ആർമി ഉദ്യോഗസ്ഥർ ഉൾപ്പെടെ ഉള്ളവർ കൊല്ലപ്പെടുമായിരുന്നു.
നിരപരാധികളെ പോലും ഇല്ലാതാക്കുന്ന ക്രൂരത
കലാപം ആരംഭിച്ച നിമിഷം മുതൽ കേൾക്കുന്നത് ക്രൂരതയുടെ പര്യായമായ സംഭവങ്ങളായിരുന്നു. ഒരു സംഭവം ഇങ്ങനെയാണ്. ഒരു ഗ്രാമം മുഴുവൻ അക്രമികൾ നശിപ്പിച്ചതിനെ തുടർന്ന് ഒരു കുടുംബം കാട്ടിലേയ്ക്ക് ഓടി രക്ഷപ്പെട്ടു. ഒരു അമ്മയും മകനും കൂടി കാട്ടിലൂടെ രക്ഷപ്പെട്ട് പോകുമ്പോൾ അക്രമികള്‍ അവരെ കണ്ടുപിടിച്ചു മകനെ വെടിവെച്ചു കൊലപ്പെടുത്തി. വീണ്ടും വെടിവെപ്പ് തുടര്‍ന്നതിനാൽ, അമ്മയ്ക്ക് മകന്റെ മൃതദേഹം ഉപേക്ഷിച്ചു ഓടി രക്ഷപെടേണ്ടിവന്നു. ഇങ്ങനെ നിരവധി സംഭവങ്ങൾ ഇവിടെ നടന്നു. ഇവിടെ പോലീസും ആർമിയും ഒക്കെ പലപ്പേഴും നിഷ്ക്രിയരായി മാറുകയാണ്. അവർ മേലധികാരികളിൽ നിന്നും നിർദ്ദേശം ലഭിക്കാതെ ഒന്നും ചെയ്യില്ല എന്ന് പല സംഭവങ്ങളുടെയും വെളിച്ചത്തിൽ ഈ സന്യാസിനി വെളിപ്പെടുത്തുന്നു.
ഇപ്പോഴും ആർമിയുടെ സാന്നിധ്യം ഇവിടെ ഉണ്ട്. സ്‌കൂളുകൾ പതിയെ തുറന്നു തുടങ്ങി. ഒൻപതാം ക്ലാസ് വരെ തുറന്നു പ്രവർത്തനം ആരംഭിച്ചു. മുതിർന്ന ക്‌ളാസുകളിൽ ഇപ്പോഴും പഠനം ആരംഭിച്ചിട്ടില്ല. ഇവിടെ ടൌൺ സ്ഥലമായതിനാൽ വലിയ വിഷമതകൾ ഇപ്പോൾ ഇല്ല. ഏത് നിമിഷവും ആ സ്ഥിതി മാറാം. ഇപ്പോഴും ഇടയ്ക്കിടെ വെടിയൊച്ചകൾ സമീപ പ്രദേശത്തുനിന്നും കേൾക്കാം. അപ്പോഴൊക്കെ വേദനിക്കുന്ന ജനങ്ങൾക്കായി പ്രാർത്ഥനയിൽ ആയിരിക്കുകയാണ് ഈ സന്യാസിനിമാർ.
കെ. ജോസഫ്
